جدایی شعر فارسی از حکمت و دانش

شاید تصوری که فرهنگ ایرانی و بویژه جامعۀ ایران معاصر از صنفِ شاعران دارند کهن الگوی بازمانده از شخصیت شیدای بی‌قید و ناکام و شکست خوردۀ شاعران قرن دهم باشد. از دید معاصران ما لازمۀ شاعری، نازک‌دلی، شکستگی، سلوک رمانتیک، بی‌قیدی و هنجارگریزی است. در باور عمومی امروز ایرانی، شاعری با علم و عقلانیت سازگاری ندارد. از شخص کامیاب و خوش‌پوشِ منظم و معقول، شاعری نمی‌آید. شاعر اگر ...