ریختن در کمال

مگر می‌شود از ازلُ الآزال

ذرّه تا زُحَل از تو بجُنبد

و تو خود هیچ نجنبیده باشی؟

چگونه می‌شود!

نمی‌شود از عدم همه چیز را

به ماورایِ کمال برانی

و خود در صفتِ کمال

فروایستاده باشی تا ابَدُ الآباد

 ایستَنده‌ - بر این صفت که تویی-

                              کمالِ سکون است

که در کمالِ لطافت

      سیب‌های رسیده

                               می‌ریزند

چگونه می‌شود تو خود نریخته باشی!

تورنتو، فروردین ۱۴۰۰