کاروند پارسی

از پس هر سبکی، سبکِ متضاد یا «پادسبک» آن پدیدار می‌شود. سبک مانند یک موجود زنده از نطفه‌ای کوچک می‌زاید و آرام آرام می‌بالد؛ اوج می‌گیرد، قدرتمند و فراگیر می‌شود. پس از مدتی به‌تدریج رو به پیری و زوال می‌رود. دوران انحطاط یا بی‌رمقی سبک، دورانی است که الگوها و شاخصهای آن عادی، فراگیر و بی‌تأثیر می‌شوند. وقتی گفتمان ادبی از الگوهای مأنوس و مکرر سبک اشباع شود آفرینش ادبی جز تکرار و کلیشه چیزی پدید نمی‌آورد. در چنان شرایطی تلاشهای نوخواهی، سازِ مخالف می‌نوازند و نوآوری را در روگردانی از جریان مسلط می‌جویند. رفتارهای خلاف عادت به فضای بی رمق ادبی، تازگی و نشاط انقلابی می‌دهد. جرقه‌های سبک جدید زده,سبک,پادسبک,پژواکهای,سبکی ...ادامه مطلب